Trashion to połączenie dwóch angielskich słów – „trash” (czyli śmieć) i „fashion” (czyli moda). Historia ruchu rozpoczęła się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, a jej twórczynią i pierwszą propagatorką była Ann Wizer – amerykańska artystka, która stworzyła kolekcję ubrań na bazie plastikowych opakowań. Dzięki temu pokazała, iż możliwe jest połączenie świadomości ekologicznej z innowacją i stworzenie czegoś wyjątkowego, pomysłowego i oryginalnego.
Trashion to nurt bardzo blisko powiązany z recyklingiem, a jego główną ideą jest powtórne wykorzystywanie rzeczy starych i zepsutych (czyli śmieci) w celu stworzenia zupełnie nowych przedmiotów. Wyznawcy trashionu nie boją się niebanalnych i odważnych rozwiązań, a dzięki zaskakującym pomysłom śmieciowe odpady otrzymują nowe wcielenie.
Trashion to nie tylko moda, ale też meble, elementy dekoracji wnętrz, ekologiczna biżuteria artystyczna, torebki i portfele.
Trashion pozwala twórcom na nieograniczone czerpanie z zasobów wyobraźni – oryginalność i nieszablonowość to podstawa tego nurtu. Jest to widoczne zwłaszcza w projektach biżuterii ekologicznej, która zaskakuje nie tylko wykonaniem, ale także materiałami.
Fińska projektantka – Outi – swoją kolekcję naszyjników i bransoletek stworzyła ze starych zamków błyskawicznych, a do wytworzenia kolczyków, wisiorków i pierścionków wykorzystała stare klocki Lego. Natomiast inna projektantka – Min-ji Ch do wyrobu „śmieciowej” biżuterii wykorzystuje stare gumowe rękawiczki. To oczywiście nie wszystkie pomysły na to, jak można stworzyć coś z niczego.
Ekologiczna biżuteria artystyczna powstaje z pociętych skarpetek, plastikowych butelek, puszek po napojach, metalowych kapsli, starych korków, plastikowych nakrętek bądź części jakichś urządzeń (na przykład zegarków, komputerów lub telefonów). Inwencja twórcza osób tworzących w tym nurcie nie zna granic – tak naprawdę nie ma materiału, którego nie dałoby się wykorzystać w trashionie.
Idea jest prosta – pokazanie, iż ekologia i dbanie o środowisko może być piękne.
